چگونه از رخداد بزرگ انقلاب اسلامي ياد كنيم؟

1. حفظ موفقيت هاي بزرگ اجتماعي براي جامعه اي با پشتيباني محدود و تعداد زيادي از دوستان فراموش شده دشوار است. نگه داشتن طعم شيرين اين دستاوردها بعد از دهه ها زير دندان جامعه كار آساني نيست. اين به دلسوزي احتياج دارد ، اما بيش از آن ، به آينده نگري و آينده نگري نياز دارد. پيروزي هايي كه يك ملت در برهه اي از زمان بدست مي آورد گرمي دارد كه سالها خانه قلب و ذهن است. اما اين گرما ابدي نيست؛ اگر چنين است ، هميشه زندگي مردم است كه در اين واقعه بزرگ سهيم بوده اند. وقتي اين افراد در آنجا نباشند ، خبري از گرماي قلب آنها ، يعني از شور پيروزي نيست. حفظ پيروزي ها در اين شرايط چطور؟

2. نسل جديد با همان ديد مستقيم والدين خود به پيروزي ها نگاه نمي كنند. آنها از سنگريزه هاي مبارزه ، از قلب تپنده پنهان شده در مخفيگاه ها ، از چشمان بسته اي كه به كميته مشترك باز مي شوند ، از شكنجه هاي سوزان ، از تبعيدها ، زندان ها ، اعدام ها ، از خفگي توزيع شده در گلوها از نگاه مردم ، او از وضعيت كارگران نفت در جزيره خارك بي خبر است. آنها نمي دانند كه قدرت تلفني سفارتخانه هاي آمريكا و انگليس از قدرت حاكم كاخ نياوران بيشتر بود. چشم سياسي نسل جديد وقتي باز شد كه بيست سال پس از پيروزي انقلاب ، صداي حيدري ها و نعمتي بلند شد. اين صداي ناخوشايند نمي تواند روشنگر باشد. كتابهاي درسي تاريخ نيز مانعي براي پريدن و كسب نمره است. اين كتاب ها نمي توانند چراغ انقلاب را روي تخته سياه بكشند. تماشاي تلويزيون به خودي خود مبارزه اي است در عصر ماهواره ها ، كه اگر نسل جديد آن را بپذيرد ، آنچه به دست مي آورد پوسته اي است كه از نيش منافع آويزان است.

3. ما در سالگرد پيروزي انقلاب اسلامي هستيم. چگونه مي توانيم اين واقعه بزرگ را به خاطر داشته باشيم كه حق بزرگ آن را ادا كنيم؟ برگي كه در نيمه دوم سال 1978 در اين فلات قديمي افتاد ، فقط تغيير دولت نبود ، اتفاقي كه يكي پس از ديگري در تاريخ ايران رخ داده است. كسي باقي نمانده است كه جايگزين شود. الي جاي قبيله ديگري را نگرفت. تاج و تخت دست به دست هم نداد. يك ملت فرومايه نظامي را برتري داد كه برتري آن را به ارث مي برد و براي اولين بار قدرت را در دست گرفت. اگر قبل از دوره پهلوي ، اين ملت مورد پادشاهي قرار مي گرفت كه واسطه اي بين آسمان و زمين به حساب مي آمدند ، در عصر پهلوي ، توسط دو پادشاه تاج دار دست كودتا محكوم شد ؛ حاكماني با نمره استقلال صفر و شاگردان وابستگي عالي.

4. بهاي انقلاب اسلامي براي مردم ايران كافي بود تا بيش از دويست هزار نفر را در طول جنگ هشت ساله فدا كنند. آيا مي توان نشانه واضح تري براي حفظ اين موفقيت بزرگ يافت؟ اين شهداي ديروز و همسايگان امروز ما شركاي فوري انقلاب بودند. گرماي آن پيروزي در قلب آنها بود. آنها طعم تلخ اعتياد را چشيده بودند و شيريني استقلال را درك كرده بودند. آنها چنگالهاي خفگي را در گلوي خود حس كردند و قيمت آزادي حيوان خانگي دست آنها بود. آنها مي دانستند كه اگر فرش عمومي جمهوري جاي تخت سلطنت ديكتاتوري را بگيرد چقدر هزينه خواهد داشت. بازماندگان اين نسل در قرون وسطي خود همچنان گرماي پيروزي را در ضربات خود حفظ مي كنند.

5- نشان دادن عظمت انقلاب و بهاي پرداخت شده براي حفظ آن غيرممكن نيست. در حالي كه زمان به ضرر اين تمايل حركت مي كند ، مي توان چشم نسل جديد و نسل هاي آينده را به آنچه والدين آنها ديده اند ، روشن كرد. ما به فرماندهان فرهنگي نياز داريم. افراد باهوشي كه قدرت انتقال پيام را دارند. قادر به حمل آن باشيد. از گذشته به حال و از امروز به فردا؛ افرادي كه داراي يك ميدان ديد فراتر از جلوي پايگاه خود هستند ؛ افرادي كه نوزادان حيدري و نعمتي نيستند. خواه اين فرماندهان باشند – چه كسي هستند – و آيا اراده اي براي به كار انداختن آنها وجود دارد – مشخص نيست كه چنين اراده اي وجود دارد يا نه – برچيدن ميز رياكاري و بستن كارخانه رياكاري ، گرماي پيروزي باقي مانده است در قلب و روح نسل انقلابي ، در روح نسل جديد پراكنده است.